Ziraat Fakülteleri Adıyaman Tarımının Neresinde?

2015 yılında kurulan Adıyaman Üniversitesi Kâhta Ziraat Fakültesi’nin bölge tarımına katkısı ve çiftçiyle ilişkisi merak ediliyor.

Adıyaman Tarımı Bilimle Buluşabiliyor mu?

Adıyaman ve ilçelerinde tarımsal üretim, kentin ekonomik yapısında belirleyici bir rol oynuyor. Buna karşın, tarımın bilimsel altyapısını oluşturması gereken ziraat fakültelerinin bölge tarımıyla ne ölçüde iç içe olduğu sorusu gündemdeki yerini koruyor.

Tarımda verimlilik, sürdürülebilirlik ve iklim değişikliğine uyum gibi başlıklar artık bilimsel çalışmalar olmadan mümkün görünmüyor. Ancak bu bilimsel bilginin sahaya yansıması konusunda ciddi soru işaretleri bulunuyor.

Kâhta Ziraat Fakültesi Ne Kadar Aktif?

2015 yılında kurulan Adıyaman Üniversitesi Kâhta Ziraat Fakültesi, kuruluş aşamasında bölge tarımı için önemli bir umut olarak görülmüştü. Aradan geçen yıllara rağmen adeta kapalı kutu görünümünde olan fakültenin;

* Adıyaman tarımına yön veren,

* Çiftçiyle doğrudan temas kuran,

* Bölgeye özgü Ar-Ge çalışmaları yürüten,

* Sürdürülebilir tarım uygulamalarına öncülük eden somut faaliyetlerinin kamuoyuna yeterince yansımadığı ifade ediliyor.

Ziraat Fakültelerinin Görevi Sadece Eğitim mi?

Uzmanlara göre ziraat fakülteleri yalnızca ders anlatan akademik kurumlar değildir. Özellikle ekonomisi büyük ölçüde tarıma dayalı olan Adıyaman gibi illerde bu fakültelerin;

* Çiftçiye teknik rehberlik yapması,

* Yerel ürün desenine uygun araştırmalar yürütmesi,

* Tarımsal verimliliği artıracak modeller geliştirmesi gerekiyor.

Türkiye’de Ziraat Fakülteleri Sahaya Ne Kadar İniyor?

Türkiye genelinde 40 ziraat fakültesi ve çok sayıda ziraat meslek yüksekokulu bulunmasına rağmen, bu kurumların önemli bir bölümünün sahayla bağının zayıf olduğu yönünde eleştiriler yapılıyor. Üniversitelerde üretilen bilginin üreticiye yeterince ulaşmadığı belirtiliyor.

Çiftçi–Üniversite Bağı Neden Zayıf?

Bölgedeki birçok çiftçinin, Kâhta’da bir ziraat fakültesi bulunduğundan dahi haberdar olmadığı ifade ediliyor. Bu durum, üniversite ile üretici arasındaki iletişim eksikliğini ve koordinasyon sorununu gözler önüne seriyor.